Kiedy zastanawiałem się nad nazwą, która najlepiej oddałaby misję mojego projektu, słowo „szepty” przyszło do mnie niemal intuicyjnie. Wyobrażam sobie szepty jako delikatne, subtelne, niemal niewidzialne słowa – wypowiedziane nie na głos, lecz w ciszy serca. To słowa, które niosą ze sobą troskę, wdzięczność, miłość i podziękowanie. Są intymne, jakby były kierowane tylko do jednej osoby, mimo że często wyrażane w obecności wielu.

Na ceremonii pożegnania niejednokrotnie pojawia się taki moment, gdy proszę uczestników o ciszę. To wtedy, kiedy każdy z nas może w myślach przekazać zmarłej osobie te słowa, których nie zdążył powiedzieć. Może to być przeproszenie za coś, podziękowanie za wspólne chwile, wyrażenie miłości, czy modlitwa w intymnej, osobistej formie. „Poświęćmy teraz kilka minut, aby w ciszy każdy mógł przekazać Denisowi słowa, których nie zdążyliśmy mu powiedzieć…” – to dla mnie są właśnie te szepty. Są one delikatne, subtelne, a jednocześnie pełne mocy. To chwile, w których każdy może uhonorować pamięć ukochanej osoby na swój własny, wyjątkowy sposób.

Paproć – Symbolika i Związki z Naturą

Dlaczego paproć? To roślina, która od wieków fascynowała ludzi swoją tajemniczością i pięknem. W kulturze i literaturze paproć symbolizuje życie, cykl natury oraz ukrytą magię. W polskim folklorze kwiat paproci, choć legendarny i nigdy nie widziany, był uosobieniem tajemnicy, czegoś nieuchwytnego, czego pragnęliśmy odnaleźć. To symbol czegoś ukrytego głęboko w sercu, tak jak nasze najskrytsze uczucia wobec zmarłych, których często nie potrafimy wypowiedzieć na głos.

W sztuce paprocie są często symbolem nieśmiertelności, bo jak wiele roślin, potrafią odradzać się z roku na rok, niezauważenie trwając w cieniu większych drzew. Ten ich cichy, trwały byt rezonuje ze sposobem, w jaki chciałbym, abyśmy pamiętali o naszych bliskich – nie głośno i ostentacyjnie, ale z czułością, w codziennych, małych gestach.

Dodatkowo, paprocie są organiczne i od zawsze związane z naturą. W kontekście ceremonii pożegnalnych ważne jest dla mnie promowanie ekologicznych form pochówku, takich jak kompostowanie zwłok, które pozwalają naszym ciałom powrócić do obiegu natury. Jesteśmy jej częścią – nasze ciała są organiczne, tak jak drzewa, kwiaty, liście. Paprocie są przypomnieniem, że wszystko, co organiczne, ma swoje miejsce w cyklu życia. Tak jak słoje drzew przypominają nasze linie papilarne, tak paprocie uosabiają naszą więź z naturą i ciągłość życia.

Intymność Pożegnania i Paprocie

Wybrałem nazwę Szepty Paproci, ponieważ odzwierciedla ona to, co dla mnie najważniejsze w ceremoniach pożegnalnych – intymność, delikatność, czułość wobec drugiego człowieka. Paproć, jako roślina rosnąca w zacisznych miejscach, z dala od hałasu, idealnie symbolizuje momenty ciszy, w których pozwalamy sobie na refleksję i kontemplację. To w tych chwilach, kiedy zamykamy oczy, wspominamy i szepczemy w myślach słowa do ukochanej osoby, dzieje się coś magicznego – coś, co nie wymaga wielkich słów ani spektakularnych gestów. Paproć przypomina mi, że najpiękniejsze emocje są często najcichsze i najbardziej subtelne.

Dlaczego Ta Nazwa Rezonuje ze Mną?

Szepty Paproci rezonują ze mną osobiście, bo jako celebrant humanistycznych ceremonii pożegnalnych chcę tworzyć przestrzeń, w której każdy może w swoim własnym tempie, z poszanowaniem własnych uczuć, pożegnać się z bliskimi. To nie muszą być wielkie słowa ani głośne deklaracje – czasem najważniejsze są te ciche myśli, szeptane słowa, których nikt poza zmarłym nie usłyszy. Wybierając tę nazwę, chciałem podkreślić, że pożegnanie nie musi być widowiskiem. Może być subtelnym aktem, takim jak szept, który nie potrzebuje wielkiego audytorium, by mieć głębokie znaczenie.

Paproć to również symbol nieśmiertelności – życia, które wciąż trwa, nawet po śmierci. I chociaż nie możemy wrócić do przeszłości, możemy pielęgnować to, co bliskie naszym sercom. Czerpiąc z dziedzictwa naszych bliskich, kontynuując ich marzenia, możemy sprawić, że ich wpływ na nasze życie nigdy nie zaniknie. Szepty Paproci przypominają mi o tej cykliczności życia, o delikatnych, choć silnych więziach, jakie tworzymy z tymi, których kochamy.

Tak jak paproć delikatnie ukrywa się w cieniu, tak ja chciałbym wspierać ludzi w ich cichych, intymnych pożegnaniach – szanując ich indywidualność, troskę o bliskich i pragnienie pozostawienia śladu, który nie zniknie.

„Szepty Paproci”

w półmroku,
gdzie światło kładzie się pożegnać dzień,
rozsypują się frazy,
tak lekkie, że nawet nie spadają.

unoszą się między wczoraj
i kiedyś jeszcze, może…
nie proszą już o nic,
są zmęczone.

doszliśmy do końca sznurka,
nawet słowom zabrakło słów,
niby nie dotykają,
a jednak dają o sobie znać,

jak liść,
niewidzialne ślady na skórze,
szept, co nie znika,
echo dłoni, których już nie ma.

niebo udaje, że słucha,
otula nas
pod cieniem paproci
jesteśmy razem